Religia chrześcijańska ma swoje korzenie w wierzeniach, które istniały wcześniej (zwanych przez chrześcijan pogańskimi). Religie monoteistyczne przejmowały od politeistycznych wiele świąt, wierzeń czy symboli (aby te w ten sposób łatwiej się przyjmowały). W wielkim skrócie Matka Boska to ślad po Wielkiej Bogini (Bogini Matce).
“Mandorla, czyli po włosku „migdal” (), połączenie dwóch półksiężyców, to symbol joni. Migdały są do tej pory symbolem dziewiczej płodności tak jak w micie o Nanie, która na wzór najstarszych partogenetycznych bogiń zrodziła boga Attisa „z jej migdału”. Inna nazwa mandorli to „vescica piscis” – „łódź, naczynie ryby” sugeruje związki z płodnością i wodą. Święta Afrodyty na Paphos miały miejsce właśnie w czasie znaku Ryb. Jej inne wcielenia – Isis, Freya, były przedstawiane ubrane w rybne sieci. Później znak mandorli został przejęty przez wczesnych chrześcijan jako symbol narodzin ryby, czyli Jezusa, z matczynego „źródła”. (Ester, s.58)
W ikonografii kościelnej owal zatracił swe pierwotne znaczenie, w jego wnętrzu malowani byli święci, Maria z Jezusem, Bóg. Zdarza się, że przedstawia również miejsce, do którego wznosi się Chrystus podczas Wniebowstąpienia – dosyć wymowna symbolika sięgająca korzeniami czasów jeszcze paleolitu – umierający powracają do miejsca narodzin – vulvy – żeby ponownie się narodzić”.
Cyt. za: Anna Kohli, Okolice sacrum, Artmix 2002.
